[SF] Vkook : Interesting ที่รักครับสนใจผมหน่อย [Part2]ตอนจบ

                                                                         Interesting

                         




                                  ผมแทฮยองเองครับ...

                                   คุณคิดเหมือนผมมั้ย?

                                  จองกุกน่ารักขึ้นหรือเปล่า?

                                  ไม่มีอะไรหรอกครับผมก็แค่คิด.....



                                                           "วีจ๋า~♥" เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมครับ 'นัมจุน'

                                                           "มีอะไร?"

                                                           "ตอนเย็นมึงว่างมั้ย? กูฝากไปซื้อของที่ อ.ฉัตรชัยสั่งหน่อยดิ่"

                                                           "แล้วทำไมมึงไม่ไปซื้อเองวะ?" ผมถามมัน

                                                           "กูต้องไปเรียนพิเศษว่ะ" คำพูดของนัมจุนทำผมอ้ำอึ้งเล็กน้อย

                             อย่างมันเนี่ยนะ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้หรอก ใครๆก็รู้ว่าเจ้านัมจุนมันเป็นคนไม่เอาไหนจะ

                             ตาย แล้วอยู่ๆจะมาตั้งใจเรียน เหอะ....เป็นไปไม่ได้

                                                            "อย่ามาสตอ"

                                                            "อะไรที่ทำให้มึงไม่เชื่อกู..."

                                                            "มึงไม่เอาไหนจะตาย....ปกติมึงเคยสนใจเรื่องเรียนด้วยหรอ?"

                                                            "กูรู้ว่ากูมันไม่เอาไหน มีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นเขาไปทั่ว แต่กูก็กำลัง

                                                             จะเปลี่ยนตัวเองอยู่นี่ไง กูมันคนไม่มีอนาคต....และถ้ากูยังเป็นแบบนี้

                                                             ต่อไปพี่จินเขาคงจะเสียใจมากที่ตัดสินใจคบกับกู....."

                             คำพูดของนัมจุน ทำเอาผมก้มมองสารรูปของตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมดูเหมือนคน

                   'ไม่มีอนาคต' มั้ยครับ? คำพูดของเขามันทำให้ผมคิดได้ว่าผมควรตั้งใจทำบางอย่างให้

                             ใครสักคน จะว่าไปไม่มีใครหรอกครับที่อยากจะฝากชีวิตไว้กับคนที่ไม่อนาคต


                                                              "กูอยากให้เขาภูมิใจในตัวกู" นัมจุนบอกกับผม

                                                              "...." ผมว่าผมควรจะเปลี่ยนตัวเองแล้วล่ะ ผมอยากให้จองกุกคิดว่า

                             เขาตัดสินใจถูกแล้วที่ฝากชีวิตไว้กับผม



 

                                       ตอนนี้ผมมาซื้อของให้เจ้านัมจุนครับ    

                                                               "เห้ยมึงรู้อะไรเปล่า"
 
                                                               "รู้อะไรของมึง?"

                                                               "กูชอบผู้ชายคนนึงเว้ย แม่งสเปคกูเลย หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง

                                                                แถมเป็นเน็ตไอดอลด้วยแหละ แม่งเอ้ยกูจำชื่อไม่ได้ว่ะ...."

                             นี่ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังพวกเขาคุยกันนะครับ แต่เสียงที่พวกเขาคุยกันมันดังมากจริงๆ

                             ดังจนทั้งร้านได้ยินเลยล่ะ -_-

                                                                "เหมือนจะชื่อจอนกุก หรือจองกุกอะไรนี่แหละ"

                                                                "เออเป็นไงมั่งเคยเจอตัวจริงยังวะ?"

                                                                "โรงเรียนเขาอยู่ใกล้ๆนี่เอง พรุ่งนี้กูว่าจะไปแอบมองว่ะ"

                             ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บแปล็บๆตรงหน้าอกนะ แถมผมยังรู้สึกไม่ชอบเลยที่มีใครมาชอบจองกุก

                             ผมอยากเป็นคนเดียวที่สามารถครอบครองจองกุกไว้ ตอนนี้ผมอาจดูเหมือนคนเห็นแก่ตัว...





                                    ผมถึงบ้านแล้วล่ะครับ.....ในทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้าน

                              จองกุกดูลุกลี้ลุกลนเหมือนตกใจที่เห็นหน้าผม ทำไมหรอ? ผมมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?

                              แถมเมื่อกี้ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงร้องบางอย่างใกล้ๆผมอีกต่างหาก...

                                                                  "เสียงอะไรอ่ะ?" ผมถามเขา

                                                                  "เสียงโทรทัศน์น่ะครับ" ผมหันไปมองที่โทรทัศน์ทันที แต่สิ่งที่

                              ผมเห็น มันเป็นภาพใบหน้าของลุงสรยุทธ์ที่กำลังนั่งอ่านข่าวอยู่

                                                                   "กุก แต่นี่มันข่าวนะ"

                                                                   "เมื่อกี้ลุงสรยุทธ์กำลังพูดถึงข่าวนักเรียนตีกันน่ะพี่วี มันเลยมี

                                                                    เสียงแบบนั้น" ผมรู้ว่าตอนนี้เขากำลังโกหกผมอยู่ ความจริง

                              ตั้งแต่เราคบกันมาเขาไม่เคยโกหกผมสักครั้ง แต่นี่คงเป็นครั้งแรก.....อะไรที่ทำให้เขา

                              เปลี่ยนไป ทำไมเขาถึงต้องโกหกผมด้วย

 
                                                                    "อ้าวหรอ" แน่นอนผมแกล้งโง่ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาคิดจะทำ

                              อะไรแต่เขากำลังทำให้ผมเสียใจไม่น้อย...




                              ตอนนี้ผมกับจองกุกนอนอยู่บนเตียงครับ ผมยังไม่หลับหรอก ตอนนี้ผมกำลังคิดมาก ผมกลัว

                              ว่าเขาจะมีคนอื่นมาแทนที่ผม ผมรักเขามาก แต่หากมองย้อนไปดูอดีตผมแทบไม่ได้บอก

                              คำๆนั้นให้เขาฟังเลยด้วยซ้ำ....

 
                                                                     "ตึก ตึก" ผมได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่กำลังเดินอยู่ตรงปลาย

                              เตียงของผม ผมไม่แน่ใจว่าเป็นจองกุกหรือเปล่า

                                                                      "จองกุก..." ผมตัดสินใจเรียกชื่อของเขา และทันใดนั้นเสียง

                              ฝีเท้าคู่นั้นมันก็เริ่มเข้ามาใกล้ๆผมทีละนิด ทีละนิด

                                                                      "...."
 
                                                                      "...." ทุกอย่างมันเงียบไปหมด

                                                                      "ผมอยากให้พี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะรู้มั้ย...สิ่งที่ผมกำลังทำ

                                                                      ในตอนนี้มันอาจดูเหมือนคนโรคจิต แต่ผมตั้งใจทำมันมากนะ

                                                                      ผมอยากให้พี่มีความสุขนะพี่วี ผมอยากอยู่กับพี่ไปนานๆ ผมรัก

                                                                      พี่มากนะ รักมาก รักมากๆ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเพื่อให้พี่กลับ

                                                                      มาเป็นเหมือนเดิม..." ผมได้ยินมันชัดเจนแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะ

                               ไม่รู้ว่าผมกำลังฟังมันอยู่ เขาพยายามตั้งใจทำอะไรอยู่....มันเหมือนกับสิ่งที่ผมกำลังตั้งใจ

                               มั้ยนะ แต่ถ้าเจ้าตัวยืนยันที่จะตั้งใจทำ ผมเองก็จะตั้งใจทำในสิ่งที่ผมคิดไว้ด้วยเหมือนกัน





                                                                       "หัวมึงไปกระแทกอะไรมาหรือเปล่าวะ?" นัมจุนถามผม

                                                                       "ทำไมวะ?"

                                                                       "ปกติไม่เคยเห็นตั้งใจเรียน..."

                                                                       "ว่าแต่กู....มึงก็เหมือนกันแหละ" ผมบอกมัน

                                                                       "การตั้งใจทำอะไรเพื่อคนที่รัก มันเหมือนมีพลังงานบางอย่าง

                                                                        ผลักดันให้กูตั้งใจทำมันเพิ่มขึ้นกว่าเดิม..."

                                                                       "มันคือความรักใช่มั้ย?" ผมถามมัน

                                                                       "มึงก็รู้หนิ"


                             วันนี้ทั้งวันผมเอาแต่นั่งทบทวนตำราเรียนและอ่านหนังสืออย่างขยันขันแข็ง จะว่าไปมัน

                             เหมือนไม่ใช่ตัวของผมเลย เหมือนผมมีจุดหมายอยู่ข้างหน้าและผมต้องวิ่งไปให้ถึงมัน

                             ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำว่า จองกุก เต็มไปหมดเลย...




                                               ทันทีที่ผมกลับมาถึงบ้าน ผมก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าจนเข่าแทบ

                             ทรุด ภาพที่ผมเห็นคือจองกุกนอนราบกับพื้น ผมวิ่งเข้าไปประครองร่างของจองกุกทันที

                             ตอนนี้ผมกลัวเหลือเกิน...

   


                                                                     "จองกุก..."  ผมเรียกชื่อของจองกุกเมื่อเห็นเขาเริ่มรู้สึกตัว

                                                                     "...."

                                                                     "เป็นอะไรมากมั้ย?"

                                                                     "ไม่ครับ.." และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาโกหกผม

                                                                     "พี่เป็นห่วงกุกนะ"

                                                                     "จริงหรอ..." นี่ผมดูเป็นคนไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ...

                                                                     "อืออ"

                                                                     "...."

                                                                     "พี่ทำข้าวต้..." ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคเสียงของผมก็ขาด

                               หายไปเมื่อร่างเล็กกระโจนเข้ามาประกบริมฝีปากให้ผมอย่างน่าตกใจ เขาพยายามใช้ลิ้นดัน

                               เข้ามาในโพรงปากของผม ลิ้นของเขาตวัดไปทางซ้ายบ้าง ทางขวาบ้าง แต่...สิ่งพวกนี้

                               ผมไม่ได้เป็นคนสอนให้เขา เขาไปจำวิธีการจูบแบบนี้มาจากไหน? แน่นอนผมโกรธมาก

                               และทันทีที่เขาถอนริมฝีปากออก

                                                                      "พี่วี.."             

                                                                      "ไปจำวิธีการจูบแบบนี้มาจากใคร?" 

                                                                      "...." จองกุกก้มน่าเงียบไม่ยอมตอบคำถามของผม

                                                                      "หรือว่ามีใครแอบสอนให้?!" ผมตะคอกใส่จองกุก

                                                                      "ผะ...ผม....ขอโทษ...เพื่อนบอกว่านี่เป็น....การกระทำแบบ

                                                                       คู่รัก....ผมรักพี่...ผมเลยทำแบบนี้"  

                                                                       "...."
 
                                                                       "ผมขอโทษ.....ต่อไปจะไม่ทำอี.." ยังไม่ทันจบประโยคเสียง

                                ของจองกุกก็ขาดหายไป ผมดึงร่างของจองกุกมากอดอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกโล่งอกที่ไม่ได้

                                มีใครหน้าไหนไปแอบสอนให้เขา...

                                                                        "ตกใจหมดเลย" ผมพูด

                                                                        "พะ...พี่..วี"

                                                                        "ชู่วววเงียบก่อน" ผมบอกให้เขาเงียบ ก่อนที่จะก้มลงไป

                                 ประทับริมฝีปากบางๆของเขาอย่างอ่อนโยน ความจริงผมตั้งใจจะให้เขาโตกว่านี้ครับ

                                 ทุกครั้งที่ผมอยู่ใกล้จองกุก ความน่ารักของเขาทำให้ผมรู้สึกอยากกอด อยากจูบ อยาก

                                 สัมผัสเขาตลอดเวลาหรือพูดง่ายๆก็คือความต้องการของผมมันมีมากเกินไป...และนั่นคือ

                                 เหตุผลที่ทำให้ผมหลบหน้าเขา

                                                                         "พี่ขอโทษนะจองกุกต่อไปนี้พี่จะสนใจนายมากกว่านี้"
                                                        
                                                                         "ผมรักพี่มากรู้มั้ย...."

                                                                         "...."

                                                                         "ตาพี่  จมูกพี่  ปากพี่  ใจพี่ ร่างกายของพี่ ทุกๆ

                                                                          อย่างที่เป็นของพี่ ผมจึงอยากเป็นเจ้าขอ....." และอีกครั้งที่

                                  เสียงของจองกุกหายไปแบบกลางคัน ผมผลักร่างของเขาให้นอนราบกับเตียง ทำไงดี

                                  ผมชักจะทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ผมต้องการเขาเหลือเกิน...

                                                                           "รู้ใช่มั้ยว่ามันเจ็บ" ผมถาม

                                                                           "ผมรู้ครับ..."

                                                                           "เลือดของนายอาจจะออก"

                                                                           "ผมจะทน...."

                                                                           "...."

                                                                           "ผมรักพี่วีนะ"

                                                                           "อือพี่ก็รักนาย" ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดๆทั้งสิ้น....

                                  ตอนนี้...ผมกำลังแสดงความรักผ่านทางภาษากาย ผมเอาแต่อัดอั้นความรู้สึกนี้เอาไว้ใน

                                  ใจมาตลอด ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันมาจากความผิดพลาดของผมตั้งแต่

                                  ตอนไหน อาจเป็นความไม่ใส่ใจของผม หรืออาจเป็น ความเห็นแก่ตัวของผมก็ได้.....

                               
                                           

                                                                            "จิ้บ จิ้บ จิ้บ"

                                                                            "อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก♥" จองกุกบอกผม

                                                                            "...." ผมหอมแก้มของจองกุกแทนคำตอบ

                                                                            "-///-"

                                                                            "เมื่อคืนทำได้ดีมากเลยนะ~♥"

                                                                            "โอ้ยยยยตาบ้า!!! >//<"


                                                   

   ขอบคุณที่ติดตามผลงานจ้า♥
           ฝากติดตามตอนต่อไปด้วย   
                แม้จะยังไม่รู้ว่าจะเอาคู่ไหนดี
                        By:ป้าเลี่ยน     

M u s i c ' B u r n
B B